Na pazury!

Ta śliczna babuleńka tylko tak niewinnie wygląda. Nie siedzimy sobie tak po prostu. To jest nasza metoda na pazurki.

Andrzej nie lubi (oj nie lubi to mało powiedziane) przycinania pazurków.  Trzymanie na kolanach - nie działa, bo Andrzej ucieka. Na śpiąco też się nie da - budzi się natychmiast. Na widok obcążków do pazurków chowa się i co najgorsze - drapie (a jak ma takie długie pazurki to drapie bardzo).

Kiedyś jak był mniejszy był bardziej ugodowy. Wystarczyło, podczas obcinania pazurków, dać mu coś do jedzenia - miałam zawsze jakąś śmietankę pod ręką i mały Andrzej tak namiętnie ją spijał, że zupełnie zapominał i nie zwracał uwagi że ktoś coś majstruje mu przy łapkach. Ale z wiekiem zmądrzał i już nie ma tak łatwo. Pazurki dla niego to świętość, więc nikomu nie pozwala ich dotykać.

Ale sposób znalazł się i na niego. Trzeba Andrzeja wziąć na kolana (najlepiej jak jest zaspany), zawinąć w kocyk lub ręcznik i mocno przytulić. Może nie jest to najprzyjemniejsza rzecz na świecie, ale nie znalazłam innego sposobu. Przynajmniej nie ma ofiar w ludziach.

Mimo to zawsze jest dużo krzyku i oburzony kot mruczy albo raczej warczy głośno. Mówi jak to wielka jest niesprawiedliwość, że ci źli ludzie chcą mu obciąć łapki (a to przecież tylko pazurki, które odrastają).

Czasem uda mu się uciec i zostaje wtedy z nierówno przyciętymi pazurkami.I zabawa zaczyna się od początku. Ogólnie Andrzej jest taki niedotykalski i wszystkie zabiegi pielęgnacyjne najchętniej wykonywałby sam. Ale sam się nie uczesze, sam nie przytnie pazurków. Do uszu też sam sobie nie zajrzy. W ogóle nie wyobrażam sobie jak niektórzy szczotkują swoim kotom zęby, albo czyszczą oczka!

Ale - to chyba już lubi - zawsze po obcinaniu pazurków dostaje przysmaki - i jeszcze się nie nauczył że obcinanie pazurków to nie obcinanie łapek. Na szczęście dosyć szybko wybacza nam tę wielką krzywdę (aż do następnego razu).