Kotka zwana Miką

Generalnie, o tym że kiedyś chciałabym mieć drugiego kota wiedziałam od dawna. Ale była to bliżej nieokreślona przyszłość - taka proza życia jak mieszkanie, praca, małe dzieci.. Niby nic takiego ale jednak decyzji o tym by Andrzejowi sprawić kocie towarzystwo nie było. I szczerze mówiąc - byłam przekonana że jeszcze dłuższy czas tak będzie.

Ale przeglądając facebooka trafiłam na zdjęcia pięknej  zielonookiej kotki.
Przeczytałam opis - i pierwsza myśl - właśnie takiej kotki potrzebujemy! A potem że dlaczego nie? Jak nie teraz to kiedy? Nie zastanawiałam się, nie analizowałam tylko napisałam że jestem zainteresowana. I od słowa do słowa - umówiliśmy się na odbiór kotki.

Tak to się właśnie stało, że dokocenie jest faktem i u Rudego Kota Andrzeja. Jak widzicie - nie planowane i nie przygotowane - a z każdym mijającym wspólnym dniem jestem przekonana że bardzo udane.

Myślę że o socjalizacji Andrzeja i Miki (póki co zostaje Mika - imię musi dać się poznać, chciałabym żeby było tak bardzo do niej pasujące jak Andrzej do Andrzeja) napiszę osoby post - bo to bardzo ważny temat. Ja osobiście zawsze się bałam jak Andrzej - samotnik, kot o mocnym, rudym charakterku przyjąłby innego kota. Ale teraz, po kilku dniach razem, wiem że nie będzie źle.

A tymczasem dziś mam dla Was kilka zdjęć naszej pięknej kotki - z kilku pierwszych dni u nas.

Mika jest kochana - bardzo lubi się bawić. Mnóstwo radości daje jej zabawa wędką, potrącanie łapką piłeczki czy drapak.

Do tego mruczy jak traktorek (co w przeciwieństwie do raczej cicho mruczącego Andrzeja) jest bardzo miłą odmianą. Lubi głaskanie i niemal sama pcha się pod rękę.

Jeszcze dużo zwiedzania i poznawania nas i domu przed nią - ale z każdym dniem robi to coraz śmielej.

A Andrzej... chyba nieco ją olewa. Jak widzą się zbyt blisko to potrafi zasyczeć, albo burczeć groźnie pod nosem.

Był już pierwszy "buziak" - myślę że ogromna w tym zasługa Miki - która Andrzeja traktuje bardzo łagodnie i przyjacielsko. Widać, że miała do czynienia z innymi kotami - więc Andrzej, nawet prychający i burczący nie jest dla niej żadnym zaskoczeniem. Jak ma gdzieś przejść obok niego, to przechodzi i tyle 😉

Trzymajcie kciuki za to, by z tej na razie bardzo zdystansowanej znajomości zrodziła się piękna, kocia przyjaźń! Pozdrawiamy serdecznie 😊