Luty #2

I koniec najkrótszego miesiąca w roku - luty tak i jego nazwa jest szybki. U nas minął pod znakiem Miki (nadal Miki - chociaż zwaną czasem Kicią Kocią lub Wandzią... wybór imienia to nie prosta sprawa) 

Tak jak i poprzednio, w podsumowaniach będą głównie zdjęcia z telefonu. Część z nich mogła pojawić się na instagramie czy facebooku - ale część to są takie premiery, nigdzie jeszcze nie pokazane publicznie. 👀 A że tych zdjęć telefonem robię na prawdę sporo, często pod koniec miesiąca sama się dziwię skąd ich tyle, a blog jest dobrym miejsce by je pokazać (i też uwiecznić - bo jednak zdjęcia na telefonie mogą "przepaść", a tego bym nie chciała.). Styczeń na zdjęciach możecie zobaczyć tutaj, a my zaczynamy lutowy przegląd 👇

Na początku lutego nawet nie podejrzewałam że już Światowy Dzień Kota będę świętować z dwoma kotami! Ale czasami szybkie decyzje są najlepsze. Andrzej tym bardziej nic nie podejrzewał. Luty rozpoczął jako jedyny kot domu i tak miało pozostać. No bo kto by mógł przypuszczać że czekają nas takie zmiany 😉

W lutym była i zima i wiosna. Ja liczę na to że pogoda już nie spłata nam figla i z dnia na dzień będzie coraz ładniej i cieplej. Niemniej jednak w lutym był jeszcze śnieg... Teraz póki co już nie wypuszczam Andrzeja na ogródek - raz że pogoda niepewna, a dwa - nie chcę kusić w ten sposób Miki. Ona była kotką wolnożyjącą, nie chciałabym żeby sobie znanymi sposobami uciekła, lub chociażby poczuła zew wolności i przez to miałaby być nieszczęśliwa. Musi się przyzwyczaić do bycia naszym, domowym kotem.

Póki Miki nie było, Andrzej wygrzewał się spokojnie na kocyku lub ciepłym grzejniku.  A jej pojawienie na pewno zburzyło mu trochę ten spokój.

Oprócz słodkiego lenistwa,były też oczywiście zabawy - chociaż patrząc na to jak i ile bawi się Mika - to Andrzej jest przy niej bardzo spokojny, leniwy i stateczny. 

Przeglądając zdjęcia na telefonie niemal od początku, dzień po dniu widać postęp jaki moja kocia dwójeczka uczyniła od pierwszych dni razem.

Na początku oczywiście była wymiana zapachów i zamknięte drzwi - pisałam o tym w poście o socjalizacji. 

Później były pierwsze spotkania i zwiedzanie. Mika od początku była bardzo spokojna i przyjazna wobec Andrzeja - on na nią prychał, ona - nic, zero reakcji. I myślę że to w dużej mierze przekonało Andrzeja do niej. Nie musiał się bronić, walczyć, pokazywać kto silniejszy. Jego jedynym zadaniem było po prostu zaakceptowanie jej i nowej sytuacji. Dużo, ale jestem przekonana, że o to by było o wiele trudniejsze gdyby Mika też prychała, syczała i próbowała pokazać kto jest ważniejszy i silniejszy.

Andrzej był w niemałym szoku, gdy Mika pierwszy raz zeszła na dół i zajęło jego legowisko, jak gdyby nigdy nic. Wiadomo, też była zestresowana i niepewnie kroczyła, wszystko wąchała - ale szła i poznawała wszystko coraz lepiej.

 Takich spotkań, mijania się i wymijania - na korytarzu, na schodach, w pokoju czy łazience było miliony. Andrzej raczej schodził z drogi (przynajmniej na początku), to on był tym kotem odchodzącym, Mika raczej sama do niego podchodzi i podchodziła. 

 
Pierwsze wspólne leżakowanie 😉 Bardzo się wtedy ucieszyłam, chociaż dystans był jeszcze duży. Ale to Mika nadal pierwsza wskakuje na łóżko czy kanapę i kładzie się obok Andrzeja. Andrzej na początku zawsze wstawał i odchodził albo się odsuwał. Teraz zostaje i często leżą razem.

Te dwa zdjęcia zrobione w odstępie kilku dni (a raczej nocy - bo zawsze część nocy śpią z nami, oboje😊) - jest różnica, prawda?

Dziś już leżeli tak:

Ale w końcu luty to miesiąc w którym obchodzimy Światowy Dzień Kota - więc inaczej być nie mogło. Do tego dziś Tłusty Czwartek, więc ma być słodko i jest - bo czy jest coś słodszego niż widok dwóch kotów, którzy dopiero się zaprzyjaźniają i idzie im to całkiem dobrze? 💕

Pozdrawiamy słodko i serdecznie!