Kot i dziecko

Mogłabym powiedzieć: biedny Andrzej.

Biedny, dlatego że jakiś mały człowiek biega za nim, do tego też na czworaka. Czasem podchodzi do jego miski. Zaczepia jak Andrzej wypoczywa na laptopie albo na kanapie. Czasem coś krzyczy albo co gorsza dotyka, nieraz bardzo niedelikatnie (nieraz już z małej rączki wyciągałam sierść).

Ale Andrzej cierpliwy jest. Zwykle oddala się szybciej niż Tymek zdąży go "uszkodzić". No i myślę że jednak wyczuwa że to jest dziecko, i za takie wyszarpnięcie sierści mi już by dawno dostało się pazurem po rękach, a Tymkowi jeszcze uchodzi na sucho. Chociaż wiem że Andrzej nie ma nieskończonej cierpliwości więc teraz już bardziej pilnuję poczynań młodego w stosunku do kota... 

Wiem że i jeden i drugi wymagają tego by myśleć za nich. Tymek to tylko małe dziecko, a Andrzej to kot - zwierzę które ma instynkt. I Tymek, nawet  w zabawie może niechcący sprawić ból, kot wtedy może się nie zastanawiać i po prostu bronić. No ale nikt nie obiecywał że historia kot i dziecko jest prosta ;)

Dlatego póki co bardzo ich pilnuje, i na razie dopóki Tymek nie dorośnie do zwierzaka nie zamierzam ich zostawiać samych sobie. Już teraz mówię i tłumaczę, chociaż pewnie jeszcze moje słowa nie do końca są rozumiane ;) Ale mam nadzieję że w przyszłości nie będzie walk między chłopakami czy konieczności obrony - bo nie oszukujmy się ale oprócz tego że kot może zrobić krzywdę dziecku, to dziecko kotu też, nawet jeśli w zabawie.

Andrzej (trochę niestety) nie należy do kotów które uwielbiają przytulanie i mizianie, a takich na przykład obrazków jak TU, TUTAJ lub TU raczej nie doczekam. Oczywiście zaciekawiony obserwuje Tymka, przesiaduje w jego wózku lub łóżeczku, podchodzi do zabawek. Czasem nawet chłopaki wspólnie się bawią, na przykład obaj próbują złapać bańki mydlane ;) Tymek został już stuprocentowo zaakceptowany przez kota jako pełnoprawny członek rodziny, mimo że nie daje mu jeszcze jeść i nie otwiera karmy. 

Ale chyba daleko nam do takiej typowej sielanki pod tytułem kot i dziecko.. Ja cieszę się z tego jak jest, bo trochę obawiałam się starcia rudego charakterku Andrzeja z małym dzieckiem, ale jest dobrze.

Zdjęcia trochę słabej jakości, bo większość to robione na szybko telefonem... Zawsze w takich dobrych momentach aparat jest gdzieś poza moim zasięgiem, a bardzo chciałam Wam pokazać jak ta przyjaźń (trochę za duże słowo, wiem...) się rozwija :) Pozdrawiam wszystkich!